பாவை முப்பது

பாவை முப்பது

பைந்தமிழ்ச் செம்மல்

மன்னை வெங்கடேசன்

சென்ற இதழ் தொடர்ச்சி ...

நாயகனாய் நின்றவொரு நந்தகோ பன்தன்இல்

வாயிற்கண் சென்றங்கு வாய்மொழிந்த – ஆயர்குலச்

சிட்டுரைப் பாவதுவும் செந்தமி ழன்னைக்குப்

பட்டியைந்த நல்லம் பரம்.                       16.

(ஆயர்குலச் சிட்டு = ஆய்ச்சிப் பெண் ;

அம்பரம் = துணி)

அம்பரம் தண்ணீர் அனைத்தும் தருவாயே

எம்பெருமான் நந்தனே என்றேத்தி – உம்பர்கோன்

தன்னையும் போற்றியவன் தாளணையும் கோதையுரை

உன்னியே வாழ்வினை உந்து                   17.

உந்து மதகளிற்றன் உண்ணினையும் நப்பின்னாய்

வந்து திற;கதவை வாவென்று – நந்த

மகனுடைய வாயிலில் மன்னியே நின்று

புகன்றதனை நெஞ்சிற் புகுத்து.                  18.

குத்து விளக்கெரியக் கோட்டுக்கால் கட்டிலுறை

மத்தக வேழமொத்த மாயவனை – வித்தகமாய்

வாழ்த்து முரைநெஞ்சில் வைத்தவரை எஞ்ஞான்றும்

வாழ்த்துவர்முப் பத்துமூ வர்.                   19.

முப்பத்து மூவர்க்கும் முன்னிற்கும் தேவனை

நப்பின்னை தன்னொடு நன்கழைத்துச் – செப்பிடு

வாரதைக் கோதையெனும் வார்குழலாள் தந்திட்டாள்

ஏருற ஓர்கவி யே!                              20.

ஏற்ற கலங்கள் எதிர்பொங்கப் பால்சுரக்கும்

ஆற்றலுடை யாவினங்கொள் ஆயவனைப் – போற்றி

விளித்துரைத்த பாவியந்தேன் வேண்டினேன் கண்டு

களித்திருக்க வாயிரங் கண்.                    21.

அங்கண்மா ஞாலத் தரசின்கீழ் சிற்றரசர்

சங்க மிருப்பார்போல் தாமங்குச் – செங்கண்மால்

பொன்னடிக்கீழ் ஆய்ச்சியர் போந்ததனைக் கோதையுன்சொல்

மன்னுமனம் தாருமம் மா!                      22.

மாரி மலைமுழைஞ்சில் மன்னிய சிங்கம்போல்

மூரி நிமிர்ந்து முழங்கிடெனச் – சீரிய

சிங்கமாய் ஏகும் திருமாலைக் கோதையும்

அங்ஙனே வேண்டினாள் அன்று.                        23.

அன்றிவ் வுலக மளந்த பெருமானைச்

சென்றங்குப் பாடித் திருமாலே – குன்றெடுத்தாய்

இன்றுன்னைப் பாட இரங்கென்றாய் கோதையே

உன்றனுக்(கு) என்னே ஒருத்து.                  24.

(ஒருத்து – மன ஒருமைப்பாடு)

ஒருத்தி மகனாகி ஓரிரவில் மற்றை

யொருத்தி குடிலில் வளர்ந்த – திருமறு

மார்பனைப் போற்றிய மாதவள் தாள்பணி

வார்தமை யொன்றுவான் மால்.                         25.

மாலே மணிவண்ணா வாராய் அருள்தாராய்

பாலன்ன சங்கொடு மற்றெல்லாம் – ஆலின்

இலையாய் அருளென் றியம்பிய கோதை

குலமகளின் பாதமதைக் கூடு.                  26.

கூடாரை வெல்லும்சீர் கோவிந்தன் தன்னையே

வாடாத சொற்கொண்டு பாடியே – மாடா

மனைத்தும் தரவேண்டி மன்னியகோ தைப்பா

மனத்துச் செருக்கற வை.                       27.

.

கறவைகள் பின்சென்று கானேகும் ஆயர்

குறைவிலாக் கண்ணனைக் கூவிச் – சிறுபேர்

அழைப்பதனைப் பாடும் ஆண்டாள் அடிசேர்ந்(து)

இழைபவர் ஆவர்மா சிற்று                     28

 (மாசிற்று = மாசு இற்று = அழுக்கின்றி)

.

சிற்றஞ் சிறுகாலே சென்றவனைக் கும்பிட

லுற்றநல் லாய்ச்சியர் ஓதியதைக் – குற்றமிலாப்

பாகெனவே கோதையுரை பாவெள் ளமதற்கீ(டு)

ஆகிடுமோ வங்கக் கடல்.                       29

வங்கக் கடல்கடைந்த மாதவனை நாடியே

அங்கப் பறைகொண்ட வாற்றினை – இங்குரைப்பார்க்

கின்பம் பயக்கு மெனவுரைத்த நற்கோதாய்

மன்னுயிர் காத்திடம் மா!                       30.