அவள்

அவள்

பைந்தமிழ்ச் செம்மல் கவினப்பன் 

முன்னர் விழியதட்டி மூச்சிறுக்க மூக்கதட்டிக்
கன்னக் குழியதட்டிக் கால்கொண்டாள் பின்னர்ப்
புரிகுழற் சேக்கையுட் பூவேய்ந்தா ளென்ற
னொருவழி யும்பொய்க்க வோ


ஆடு குழலாட வத்தனையுங் கொண்டாடப்
பாடுவண் டூதப் பரவினா ளோடு
வகுட்டுத் தெருவழுக்க வாயற்றே னற்றேன்
பொகுட்டுமுல் லைசூடப் போய்

ஈர விழியிடை யிமைக்கதவத் தாழேறக்
கூரக் கொடும்பகழி கொண்டவே சோர
வுயிரெடுத்துப் பொன்னேர் உடலெடுத்து நல்ல
பயிருட் களிறன்ன பாழ்

ஐயாவோ வீங்கே யரவமின்றி யோருயிரைச்
செய்யாமற் செய்து சிதைக்கின்றா ளுய்யா
தொழிமோ வெனதருமை யோடாகத் தேய்ந்தே
யழிமோ வடியா யவட்கு

மம்மர் மதயானை மாறி மருட்டமனம்
விம்மல் குறையாக வெம்மியதே கம்மர்
செதுக்கலுக் காகாச் சிலையன்ளாள் காணப்
பதுக்கலுக் காகாப் பசி

ஐந்தடுக்கு மாடத் தடுத்த குடிசைபோற்
பொய்ந்தடுத்து நின்ற புரைமருங்கு லெந்தப்
பிணியில் வறுமைபோற் பேரறி வாளர்
வணங்கிய வாயினைப் போல்